Warszawa 27.08.2008 r.
Zasada 1.
Usługa zdrowotna nie jest usługą rynkową. Podobnie jak usługa prawna, usługa zdrowotna jest usługą niechcianą , o nieprzewidywalnym skutku, mimo intencji, z jaką się tę usługę świadczy.
Czy widział ktoś prywatny sąd ?
Zasada 2.
Każdemu obywatelowi należy się bezpłatny i równy dostęp do opieki zdrowotnej.
Zasada 3.
Finansowanie publicznych usług zdrowotnych odbywać się ma w systemie powszechnych obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych, opartych na zasadzie solidaryzmu społecznego. Prywatne ubezpieczenia zdrowotne dopuszczalne są tylko, jako ubezpieczenia zawierane dobrowolnie przez obywatela, po opłaceniu składki ubezpieczenia powszechnego.
Zasada 4.
Nie ma koszyka usług zdrowotnych. Jest katalog usług medycznych nie wpływających na poprawę stanu zdrowia pacjenta, których nie finansuje publiczny płatnik.
Zasada 5.
Funkcjonują dwa sektory własnościowe w opiece zdrowotnej stacjonarnej:
- Sektor publiczny, którego organem założycielskim winien być region.
- Sektor prywatny.
W sektorze publicznym funkcjonują szpitale, mające na szczeblu regionu jeden wspólny organ założycielski. Pełnią ostre dyżury. Organizacyjnie i merytorycznie ukierunkowane na świadczenie usług zdrowotnych ratujących zdrowie i życie. Szpitale publiczne pełniące ostre dyżury powinny być finansowane w systemie mieszanym, ubezpieczeniowo-budżetowym. Ze środków NFZ pokrywane winny być koszty procedury medycznej w tym fundusz płac, a ze środków pochodzących z budżetu corocznie uchwalanego przez sejm koszty utrzymania bazy materialnej, w tym amortyzacja, remonty, ubezpieczenie bazy i kontraktu, zakupy sprzętu i aparatury medycznej, szpitalne oddziały ratownicze/SOR/ oraz kształcenie kadry medycznej.
W sektorze prywatnym funkcjonują lecznice prywatne, różniące się od szpitali tym, że nie muszą pełnić ostrych dyżurów, specjalizują się w świadczeniu specjalistycznych, planowych procedur leczniczych i diagnostycznych.
Zasada 6.
Nie wprowadzać do publicznego systemu finansowania usług zdrowotnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych i prywatnych kas chorych.
Tego typu ubezpieczenia powodują znaczny odpływ środków z publicznego systemu finansowania usług zdrowotnych co prowadzi do gwałtownego rozpadu systemu/Argentyna/, lub powolnej jego erozji/RFN/.
Zasada 7.
Nie należy podwyższać składki ubezpieczeniowej, do czasu uszczelnienia obecnego systemu finansowania usług zdrowotnych.
Uszczelnienie systemu nastąpiło po utworzeniu NFZ, przez ujednolicenie procedur kontraktowania, finansowania i kontroli.
Kolejnym etapem uszczelnienia systemu będzie ujednolicenie organu założycielskiego dla szpitali publicznych na szczeblu regionu.
Wzrost środków przeznaczonych na finansowanie procedur medycznych nastąpi przez uszczelnienie systemu po ujednoliceniu organu założycielskiego na szczeblu regionu, przez wprowadzenie mieszanego systemu finansowania ostro dyżurujących szpitali publicznych oraz przez wzrost gospodarczy pociągający za sobą wzrost składki zdrowotnej.
Decyzję o podwyższeniu składki zdrowotnej odłożyć należy do dalszego etapu reformy. Obecnie podwyższenie składki przyczyni się do wzrostu atrakcyjności biznesu szpitalnego, przyspieszając procesy dzikiej prywatyzacji.
Zasada 8.
Nie dywersyfikować NFZ. O jaki cel konkurować będą między sobą podmioty powstałe z rozpadu NFZ ? Oczywiście o tańszą usługę.
Jak można jeszcze w Polsce obniżyć cenę usługi ? Tylko obniżenie kosztu procedury medycznej przez obniżenie jej jakości, lub przez obniżenie płac personelu.
Dywersyfikacja płatnika usług w sektorze publicznym, z konieczności działających na prawach Towarzystw Ubezpieczeń Zdrowotnych, doprowadzi do zakupów usług zdrowotnych w sposób selektywny. W szpitalach zostaną wykupione usługi z wybranych oddziałów skazując na niebyt oddziały w których usługi nie zostały wykupione.
Profesor Zbigniew Religa 6 lutego 2008 r., podczas debaty sejmowej o zdrowiu, nawoływał rząd do zaniechania tego pomysłu, pomysłu z którym on obejmował urząd ministra zdrowia, a z którego wycofał się po uznaniu, że jest to pomysł zły.
Należy podkreślić, że Republika Federalna Niemiec, celem poprawy ekonomiki finansowania usług zdrowotnych, od nowego roku, konsoliduje swoich płatników. Zatem trudno odgadnąć, o co chodzi polskiemu ustawodawcy?
Zasada 9.
Nie prywatyzować obligatoryjnie szpitali publicznych. Rozwijać sektor lecznic prywatnych. Masowa obligatoryjna prywatyzacja szpitali publicznych spowoduje obfity wysiew słabych spółek prawa handlowego , które w szybkim trybie upadną. Prywatyzacja publicznych szpitali jest próbą pozbycia się przez rząd kłopotu z finansowaniem szpitali przez odcięcie ich od prawa domagania się środków z budżetu publicznego. Nigdzie w cywilizowanym świecie nie przeprowadzono takiej operacji. Próbowano w USA i RFN, bez powodzenia /casus Deming w USA i casus Hürth w RFN/. Nawet w USA jest ponad 40% szpitali samorządowych, a na obrzeżach cywilizacji, w Izraelu i Australii ž szpitali to szpitale publiczne. Można myśleć o prywatyzacji tych szpitali, które pozostaną po bilansie jaki nastąpi po ujednoliceniu organu założycielskiego szpitali publicznych w regionach. Dziwi fakt, że rząd RP pilnie zamierza dokonać prywatyzacji szpitali publicznych w Polsce w czasie gdy w Parlamencie Europejskim znajduje się inicjatywa poselska mająca na celu uchwalenie przez PE dyrektywy odnoszącej się do Traktatu Lizbońskiego, określającej definicję „dobrego szpitala publicznego”, „dobrej szkoły publicznej” i „dobrej drogi publicznej”.
Zasada 10.
Zamieszczać roczne sprawozdanie finansowe na stronach BIP wszystkich podmiotów rynku usług zdrowotnych świadczących usługi finansowane ze środków publicznych, również sektora niepublicznego.
